ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Antonis Kamina

Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τις λέξεις «vintage» και «retro»; Ώρα για ένα μικρό ταξίδι στις δεκαετίες πριν το 2000…

Πόσες φορές βλέπουμε μια διαφήμιση, μια ταινία, ένα παλιό μας παιχνίδι και μας πιάνει το αίσθημα της νοσταλγίας; Δεν υπάρχουν πολλές σελίδες στην κοινότητα μας που να ασχολούνται με αυτά, όπως και δεν υπάρχουν πολλά άτομα κατάλληλα και με τις απαραίτητες γνώσεις ώστε να μιλήσουν γι’ αυτά. Ευτυχώς, στη σελίδα μας φιλοξενούμε έναν από τους λίγους (και καλούς) που υπάρχουν, τον Antonis Kamina, διαχειριστή της σελίδας των Invisible Raptors. Έχοντας πάντα την όρεξη να αστειευτεί, μας μιλά για τα retro, τα αγαπημένα του, αλλά και λίγο για τον εαυτό του.

Ε: Για να καταλάβουν όλοι καλύτερα το θέμα αυτής της συζήτησης, εξήγησε μας για αρχή τι ακριβώς είναι η έννοια retro;

Α: Retro, με λίγα λόγια, είναι τα υλικά αγαθά, οι σειρές, οι ταινίες, η μουσική και άλλα, από περασμένες δεκαετίες τα οποία έχουν αφήσει έναν σημαντικό αντίκτυπο στο κόσμο σε σημείο που μνημονεύονται μέχρι και σήμερα. Για παράδειγμα, παιχνίδια όπως τα “Transformers” της 1^ης γενιάς θεωρούνται retro. Κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του ’80 και παρουσίαζαν μια τεχνολογία πολύ προχωρημένη για τη πραγματικότητα που ζούσαν τα παιδιά και οι έφηβοι του τότε (ρομπότ που «μεταμφιέζονταν» σε οχήματα και καθημερινά αντικείμενα, εξού και η ατάκα “robots in disguise”). Retro θεωρείται επίσης και η κλασική ροκ, διότι οι «ήχοι» τότε ήταν αρκετά διαφορετικοί απ’ τους «ήχους» του σήμερα.

Ε: Όταν μιλάμε για retro games, board games ή videogames, ανέφερε μας κάποια παραδείγματα. Ποια είναι τα δικά σου αγαπημένα;

Α: Μερικά παραδείγματα retro παιχνιδιών είναι τα “Transformers”, οι «Σκετίστες» (“Savage Mondo Blitzers” η αμερικανική ονομασία τους), το “Karate Fighters”, ακόμα και το “View Master”! Από επιτραπέζια, τα “Monopoly” και “Scrabble” είναι άξιοι «κουβαλητές» της έννοιας, και, τέλος, μερικά retro videogames θεωρούνται τα “Pac-Man”, “Tetris”, “Castlevania”, “Sonic the Hedgehog”, “Megaman” (οι Ιάπωνες τον αποκαλούν “Rockman”). Μερικά απ’ τα αγαπημένα μου (και από τις τρεις κατηγορίες) είναι τα “Transformers”, τα “Tetris” και “Bubble Bobble”, και το “Cluedo”.

Ε: Τώρα που έχουμε την έννοια αυτή στο μυαλό μας καλύτερα, μίλησε μας για την σελίδα σου, τους Invisible Raptors. Πως ξεκίνησε και ποια είναι η ιστορία της;

Α: Η Invisible Raptors «γεννήθηκε» το Δεκέμβρη του 2014. Ξεκίνησε με αρχικό σκοπό τη διοργάνωση τουρνουά παιχνιδιών δράσης (π.χ. το “Beyblade”), όμως στη πορεία η «φάση» προχώρησε σε διοργάνωση συναντήσεων με θέμα τα retro παιχνίδια και βιντεοπαιχνίδια, με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων και τη προβολή αυτών, ακόμη και στη διοργάνωση τουρνουά βιντεοπαιχνιδιών. Πρέπει να σημειώσω πως το Beyblade ήταν το αρχικό σκαλοπάτι της δημιουργίας της ομάδας, καθώς χάρις σ’ αυτό «άναψε η σπίθα» στις καρδιές των μελών να συμμετέχουν σε αυτές τις διοργανώσεις και τα διάφορα projects.

Ε: Μίλησε μας λίγο για τους άλλους διαχειριστές της σελίδας σου και για τα υπόλοιπα άτομα που έχουν συνεισφέρει στη σελίδα στο παρελθόν, εάν υπάρχουν.

Α: Στη σελίδα είμαι συνδιαχειριστής μαζί με τον Σπύρο Λιάντζα. Μαζί ανεβάζουμε διάφορα νέα, videos και φωτογραφίες που σχετίζονται με το αντικείμενο της ομάδας. Τα σημαντικότερα ζητήματα (π.χ. τις διοργανώσεις) τα ανακοινώνουμε αρχικά στο group στο Facebook κι έπειτα ενημερώνουμε μέσω της σελίδας. Εγώ είμαι μέρος του δυναμικού της Invisible Raptors από το Μάιο του 2015. Έκτοτε, έχω βοηθήσει στη διοργάνωση ενός μεγάλου αριθμού (αν όχι όλων) των διοργανώσεων της ομάδας. Άλλα μέλη που έχουν βοηθήσει και συνεχίζουν να βοηθούν είναι ο Αχιλλέας Χάρχαλος (admin της ομάδας «Λατρεύω κι εγώ τα Anime/Manga», μαζί με τους υπόλοιπους διαχειριστές της), ο Στέφανος Κασσιώτης και ο Βαγγέλης Κοκολάκης. Οι δύο τελευταίοι είναι, μάλιστα, admins στην ομάδα. Ζητώ συγγνώμη από όσους έχω ξεχάσει να αναφέρω! Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, και η αλήθεια είναι πως όλα τα μέλη έχουν βοηθήσει με τον τρόπο τους, όσο τους επιτρέπει ο χρόνος και η καθημερινότητά τους. Η προσπάθεια είναι συλλογική, όπως και σε κάθε ομάδα.

Ε: Πως ξεκίνησε αυτή η αγάπη σου για τα retro;

Α: Η αλήθεια είναι πως η επαφή μου με τα retro ξεκίνησε λίγο καιρό αφού έγινα μέλος στην Invisible Raptors. Μέχρι τότε, δεν με ενδιέφερε να ασχοληθώ ιδιαίτερα. Όμως, παρόλο που είμαι παιδί των 2000’s (γεννήθηκα το 1993, πρόλαβα λίγα πράγματα απ’ αυτή τη δεκαετία), χάρις στην επαφή με τα παιδιά, μου επανήλθε η «όρεξη» να ασχοληθώ πιο δυναμικά με τα πράγματα που εγώ θεωρούσα retro και μου άρεσαν σαν παιδί. Φτάνοντας στο σήμερα, με βρίσκω να ψάχνω τραγούδια άλλων εποχών ώστε να μπω στο κλίμα του τότε. Παρακολουθώ σειρές που μικρός δεν είχα ιδέα τι γίνεται σ’ αυτές, απλά και μόνο για να ανακαλύψω τη «μαγεία». Είναι σαν ένα «μικρόβιο» το οποίο, κατά κάποιο ανεξήγητο τρόπο, με βοήθησε να ανακαλύψω κομμάτια του εαυτού μου που δεν γνώριζα ότι υπάρχουν, και να εξελιχθώ σαν προσωπικότητα. Η Invisible Raptors με βοήθησε σε πολλά περισσότερα απ’ όσα περίμενα, και αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

Ε: Ποιο ήταν το πρώτο retro παιχνίδι (videogame, επιτραπέζιο, οτιδήποτε) το οποίο απέκτησες, με το οποίο ξεκίνησες τη συλλογή σου, και πως το απέκτησες;

Α: Αν μετρήσουμε την εποχή που ήμουν ακόμη παιδί (μιλάμε για μονοψήφιο έτος ηλικίας, χαχα), η πρώτη μου retro κονσόλα ήταν το SNES (Super Nintendo Entertainment System). Φυσικά, και τα πρώτα μου videogames ήταν γι’ αυτή τη κονσόλα. Στη συλλογή μου είχα τίτλους όπως το “Super Mario All Stars”, το “Killer Instinct”, το “International Superstar Soccer”, το “NBA Jam” και πολλά ακόμη. Δεν είχα πολλά retro παιχνίδια, δεν θυμάμαι για να ‘μαι απόλυτα ειλικρινής, με εξαίρεση τα “Beast Wars” και κάποιες φιγούρες “Power Rangers”. Δυστυχώς, δεν είχα πολλά επιτραπέζια τότε. Τα περισσότερα τα απέκτησα από τα αδέρφια μου!

Ε: Κοιτάζοντας τις ανακοινώσεις της σελίδας φαίνεται ότι θα είστε πολύ ενεργοί στο κομμάτι των εκδηλώσεων αυτήν την σεζόν, έχοντας προγραμματίσει να κάνετε μια θεματική εκδήλωση κάθε μήνα. Μίλησε μας λίγο γι’ αυτές τις εκδηλώσεις και τι να περιμένουμε να δούμε σε αυτές.

Α: Γι’ αυτή τη σεζόν θέλουμε να ανεβάσουμε το επίπεδο των εκδηλώσεων όσο περισσότερο μπορούμε με βάση τους πόρους που διαθέτουμε. Για παράδειγμα, για τους μήνες Νοέμβρη και Δεκέμβρη ετοιμάζουμε τουρνουά “B-Daman” και ένα special retro event αντίστοιχα. Το τελευταίο θα θυμίζει σε πολλά σημεία το πρώτο “Retro Habits” που διοργανώσαμε τον Ιούλιο του περασμένου έτους. Θα σας έλεγα περισσότερα, όμως θέλουμε το περιεχόμενό της να είναι έκπληξη για τους ενδιαφερόμενους!

Ε: Τι θα έλεγες σε κάποιον που δεν έχει έρθει ποτέ σε κάποια εκδήλωση της σελίδας ώστε να τον πείσεις να έρθει;

Α: Θα του έλεγα να ξεχάσει για λίγο τι σημαίνουν υποχρεώσεις και να αφήσει το παιδί μέσα του να κάνει κουμάντο για λίγες ώρες της ημέρας. Όπως μου θύμισε πριν λίγο καιρό ένας πολύ καλός φίλος μου: «Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε. Μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε». Θεωρώ πως το υγιές παιχνίδι είναι ένας απ’ τους καλύτερους τρόπους να ξεχαστείς απ’ τις σκοτούρες και τα άγχη της καθημερινότητας. Η Invisible Raptors το προσφέρει αυτό όσο καλύτερα μπορεί, και θα συνεχίσει να το προσφέρει με την υπόσχεση να δίνει τον καλύτερό της εαυτό σε κάθε διοργάνωση, προσπαθώντας παράλληλα να ανεβάζει το επίπεδό της. Όλοι είμαστε λίγο παιδιά μέσα μας, κι εμείς ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Αν, παρόλα αυτά, έχει ακόμη αμφιβολίες, μπορεί να αναζητήσει videos στο YouTube κανάλι μας!

Ε: Τι άλλα σχέδια ή project έχετε στο νου σας για το μέλλον;

Α: Θεωρώ πως βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου έχουμε χτίσει μια καλή σχέση με τον κόσμο. Μας γνωρίζει, το έργο μας φαίνεται περισσότερο σε σχέση με το 2014 και το 2015, και η ανταπόκριση και τα σχόλια απ’ τους συμμετέχοντες μας έχει βοηθήσει πολύ. Μελλοντικά θα θέλαμε να διοργανώσουμε τουρνουά κι άλλων παιχνιδιών (π.χ. “Karate Fighters” και «Σκετίστων») και βιντεοπαιχνιδιών, όμως προς το παρόν θέλουμε να επικεντρωθούμε σ’ αυτά που ξέρουμε ότι κάνουμε καλά και να τα «αναβαθμίσουμε» όσο περισσότερο μπορούμε.

Ε: Η πλειοψηφία των ατόμων της anime κοινότητας είναι έφηβοι και γενικότερα νέοι σε ηλικία. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν ζήσει σχεδόν τίποτα από αυτά που ασχολείται η σελίδα σου, σε αντίθεση με εμάς. Πιστεύεις ότι τα retro anime, αλλά και το retro γενικότερα μπορεί να έχει απήχηση σε αυτούς και να τους προσελκύσει να ασχοληθούν; Ποια πιστεύεις ότι είναι η αντίδραση τους μπροστά σε ένα anime ή ένα επιτραπέζιο της δεκαετίας του ’80 ή του ‘70;

Α: Κατά βάση, η μουσική και οι σειρές που παρακολουθεί ο κόσμος έχουν επιρροές από αυτά που αποκαλούμε “retro”. Αυτό ισχύει και στην anime κουλτούρα. Απλώς, με το πέρασμα των ετών, κάποια στοιχεία έχουν αλλάξει. Για να σου δώσω να καταλάβεις, σε παλιότερες shonen anime σειρές ο πρωταγωνιστής είχε αυτοπεποίθηση και «το έλεγε η καρδούλα του». Πλέον, είναι πιο «φοβητσιάρης» και χρειάζεται βοήθεια απ’ τους φίλους τους. Όπως αλλάζουν οι καιροί, η κοινωνία, και κάποια στερεότυπα, αλλάζουν και αυτά που παρακολουθούμε. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, δεν το θεωρώ «κακό» που συμβαίνει αυτό. Είναι απλά ένα γεγονός το οποίο αποτυπώνει την εικόνα του «σήμερα». Πιστεύω πως κάθε θεατής πρέπει να παρακολουθήσει έστω και μία παλιά (όχι απαραίτητα retro) anime σειρά. Είναι σημαντικό να έχουμε μια εικόνα της προέλευσης του αγαπημένου μας χόμπι, διότι μας βοηθά να καταλάβουμε πώς προήλθε αυτό που αγαπάμε και πώς έχει εξελιχθεί. Πιστεύω πως οι retro anime σειρές μπορούν να έχουν μια μικρή απήχηση, όχι όμως τόσο μεγάλη όσο οι σειρές που παίζονται σήμερα (κάτι που βρίσκω λογικό ως ένα σημείο). Η αντίδραση που έχω παρατηρήσει είναι κάπως αρνητική λόγω της ποιότητας της τότε τεχνικής και τεχνολογίας (π.χ. «αρχαίο» art style, ήχος χαμηλής ποιότητας). Ακούς καλά λόγια, αλλά όχι στο ίδιο επίπεδο όπως, ας πούμε, για το “Death Note” ή το “Shaman King”. Πρέπει να τονίσω πως τα παραπάνω αφορούν τη πλειοψηφία των εφήβων της κοινότητας. Γνωρίζω άτομα που μπορούν να παρακολουθήσουν άνετα retro anime σειρές καθαρά γι’ αυτό που είναι.

Ε: Πιστεύεις ότι οι νέοι και οι έφηβοι, οι οποίοι είναι η πλειοψηφία της on-line κοινότητας, είναι το αδύναμο σημείο της retro κοινότητας;

Α: Δυστυχώς, είναι λίγοι οι έφηβοι που «ψάχνονται» για τα retro. Δεν συγκινούνται όλοι εύκολα. Όμως, αυτοί που έχουν «ψαχτεί» και ασχολούνται, αποτελούν δυναμικά μέλη της κοινότητας αυτής. Εννοείται πως δεν αφιερώνουν όλο το χρόνο τους σε αυτά, όμως τους αρέσει η αίσθηση του «παλιού» και δείχνουν να το εκτιμούν όσο εκτιμούν το «φρέσκο πράγμα». Πετυχαίνουν μια καλή ισορροπία. Μιλώντας, όμως, για τη πλειοψηφία, δεν πιστεύω πως είναι αδύναμο σημείο. Πρέπει, απλώς, να γίνει μια συλλογική προσπάθεια παρουσίασης του «παλιού» στα νέα μυαλά έτσι ώστε να δουν από μια άλλη οπτική γωνία «τι εστί anime» και να διευρύνουν το τρόπο σκέψης τους.

Ε: Είσαι επίσης και διαχειριστής της ομάδας Mecha no Anime. Πες μας αναφορικά κάποια πράγματα γι’ αυτήν την ομάδα και πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με αυτήν.

Α: Όπως καταλαβαίνεις εσύ και οι αναγνώστες σου, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα ρομπότ, και δη στα ανατολικής προέλευσης. Η πρώτη μου επαφή (πάλι, μιλάω για μονοψήφιο αριθμό ηλικίας, χαχα) ήταν με “Power Rangers” και “Transformers”. Η ενασχόλησή μου, λοιπόν, ξεκίνησε το 2016 χάρη σε ιδέα του Σπύρου. Μου ανέλυσε την ιδέα της δημιουργίας της ομάδας και το τρόπο λειτουργίας της και, αφού παρακολούθησα τη σειρά “Mobile Suit Gundam: Seed” και φρέσκαρα τις γνώσεις μου στο είδος, η ομάδα «άνοιξε τις πύλες της» τον Ιούνιο του περασμένου έτους. Αριθμούμε 84 μέλη, έχουμε διοργανώσει 4 εκδηλώσεις (μία εξ αυτών είναι τουρνουά “B-Daman” και μία τα πρώτα γενέθλιά μας) και κάθε μέρα που ξημερώνει περιμένουμε το προσωπικό μας mech έξω απ’ τις πόρτες μας (χαχα)!

Ε: Αφού η Anime Monogatari ασχολείται κυρίως με anime, ας επικεντρωθούμε στο anime κομμάτι των Mecha. Το Mecha genre στην κοινότητα των anime είναι genre που είτε θα το λατρέψει κάποιος, είτε δεν θα του αρέσει καθόλου. Σπάνια βλέπουμε κάτι ενδιάμεσο, πράγμα που σημαίνει ότι η κατηγορία αυτή έχει πολλούς πιστούς, hardcore fans. Τι πιστεύεις ότι αρέσει τόσο στους fan των Mecha anime και γιατί δεν αρέσει στους υπόλοιπους;

Α: Είναι αλήθεια πως το mecha genre είτε θα το αγαπήσεις είτε θα το μισήσεις. Αυτό που αρέσει είναι οι μάχες οι οποίες «οδηγούνται» από κάποιο γεγονός ή απ’ τις προσωπικές εμπειρίες και τους στόχους του πρωταγωνιστή (ή και των πρωταγωνιστών, φυσικά), και σ’ αυτές παίζει μεγάλο ρόλο η «μηχανή» του εκάστοτε πρωταγωνιστή. Αυτό που δεν αρέσει, και αποτελεί λάθος πεποίθηση των anime fans κατά την άποψή μου, είναι ότι στις mecha σειρές κυριαρχεί μόνο το άμυαλο ξύλο μεταξύ ρομπότ. Κι όμως, οι περισσότερες mecha σειρές περνάνε πολύ βαθιά μηνύματα, όπως για παράδειγμα το γεγονός πως ο πόλεμος αφήνει μονάχα ηττημένους και δεν υπάρχει πραγματικός νικητής. Αυτό που προσωπικά δεν μπορώ να κατανοήσω είναι γιατί δίνονται ευκαιρίες απ’ τους anime fans στη σειρά Code Geass και όχι σε άλλες όπως το Mobile Suit Gundam franchise. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, η CG είναι εκπληκτική σειρά. Η φήμη που έχει αποκτήσει είναι δικαιολογημένη και της αξίζει. Όμως εδώ βρίσκω το παράδοξο: Η CG είναι σειρά με «βαθιά» νοήματα, όμως κι άλλες σειρές με «βαθιά» νοήματα δέχονται την άγνοια των anime fans. Έχοντας πει τα παραπάνω, πρέπει να τονίσω πως συμφωνώ και σέβομαι το γεγονός πως δεν είναι όλες οι mecha σειρές για όλους. Δεν θα πίεζα κανέναν να δει mecha σειρά εφόσον δεν το επιθυμεί, απλώς θα ήθελα να «εξαλειφθεί» αυτή η λανθασμένη εντύπωση.

Ε: Προσωπικά, γιατί σου αρέσουν, ποιο ήταν το πρώτο που έχεις δει και πως το ξεκίνησες;

Α: Μικρός μου άρεσαν γιατί έδειχναν πολύ κουλ. Τα τόσα πολλά χρώματα, τα σχέδια των mecha, οι ειδικές επιθέσεις, οι συνδυασμοί κάποιων mecha, οι κουλ πρωταγωνιστές, όλα έβαλαν το «λιθαράκι» τους στους λόγους για τους οποίους μου αρέσουν οι mecha σειρές. Ειδική μνεία θέλω να κάνω στον Voltron (“GoLion” στην Ιαπωνία) και στον Ramrod/Bismarck (“Saber Rider and the Star Sheriffs”/”Sei Juushi Bismarck”/«Οι Σερίφηδες του Διαστήματος» σε αγγλικά, ιαπωνικά και ελληνικά αντίστοιχα): Ο πρώτος είναι συνδυασμός πέντε μηχανικών λιονταριών και ο δεύτερος είναι jet αεροσκάφος που μετατρέπεται σε καουμπόι!! Πλέον είμαι 24 και καταλαβαίνω και εκτιμώ περισσότερα πράγματα και έννοιες. Κοιτάω οι σειρές που παρακολουθώ να με «γεμίζουν» ως «Αντώνη»: Να με αφήνουν ικανοποιημένο το cast και η δράση πρώτα, κι έπειτα βλέπω τα designs και τα χρώματα. Συνήθως τα δύο τελευταία είναι δευτερεύοντα, καθώς δεν θέλω να αποκλείω σειρές επειδή «αυτές οι αποχρώσεις είναι “μουντές”». Οι χαρακτήρες, και ειδικά οι πρωταγωνιστές, πρέπει να έχουν αρχή, μέση, και τέλος. Να έχουν στόχους και να αναπτύσσονται.

Η πρώτη σειρά που είδα ολοκληρωμένα ήταν η “Medabots”. Έπαιζε στο Alter τα Σαββατοκύριακα, οπότε δεν γινόταν να μην κολλήσω (να ‘ναι καλά το marketing του καναλιού, χαχα). Το concept μου άρεσε πολύ, διότι κι εγώ θα ήθελα να χειρίζομαι το δικό μου ρομπότ, με τη δική του προσωπικότητα, μέσω μιας συσκευής, και να παίρνω μέρος σε μάχες με άλλους χρήστες. Έπειτα ακολούθησε η σειρά “Transformers: Armada”, ακολουθούμενη από σποραδικά επεισόδια (λόγω άλλων ενασχολήσεων) των sequel σειρών “Transformers: Energon” και “Transformers: Cybertron”.

Ε: Γνωρίζω ότι είσαι και παίχτης Yu-Gi-Oh! Πως ξεκίνησες να παίζεις και πόσο καλός πιστεύεις ότι είσαι; Χαχαχα!

Α: Ξεκίνησα να παίζω όπως και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου: Με ψεύτικες κάρτες στο δημοτικό. Όπως καθετί καινούργιο, σαν παιδί ήθελα να το γνωρίσω και να δω «τι παίζει». Πιο πολύ μου άρεσε η σειρά παρά το παιχνίδι, πρέπει να παραδεχθώ! Απέκτησα κάποιες αυθεντικές κάρτες στη πορεία, όμως σταμάτησα να ασχολούμαι στη πρώτη γυμνασίου καθώς έχασα το ενδιαφέρον μου. Ξεκίνησα πάλι την ενασχόλησή μου το 2014 λόγω του κολλητού μου (ήθελε να μάθει πώς παίζεται – είναι πολύ καλός πλέον!) και έτσι ξεκίνησα πάλι το «άθλημα». Πιστεύω πως είμαι πολύ καλύτερος απ’ όσο νομίζω, χαχαχα! Κάνω πολλά λάθη αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά το παιχνίδι και πώς λειτουργεί. Ρώτα τους μέχρι τώρα αντιπάλους μου. Χαχαχα!

Ε: Είσαι επίσης και επίσημος φωτογράφος των εκδηλώσεων της ομάδας «Λατρεύω κι εγώ τα anime/manga». Πως προέκυψε αυτός ο ρόλος;

Α: Ο ρόλος προέκυψε «κατά τύχη». Ο Αχιλλέας χρειαζόταν κάποιον να του βγάλει φωτογραφίες για ένα απ’ τα πρώτα τουρνουά και προσφέρθηκα. Άλλωστε, ήθελα να «τεστάρω» τις ικανότητές μου στο παιχνίδι και να ξεκινήσω πάλι το χόμπι της φωτογραφίας, οπότε θεώρησα πως είναι η τέλεια ευκαιρία. Σε αυτό το σημείο, θέλω να πω και πάλι «ευχαριστώ» στη «Λατρεύω» που μου έδωσε την ευκαιρία και με εμπιστεύτηκε σε αυτό.

Ε: Ποια είναι η γνώμη σου για την Ελληνική anime κοινότητα, τις άλλες ομάδες και τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται γενικά;

Α: Παρόλο που δεν έχω παρευρεθεί σε τριψήφιο αριθμό εκδηλώσεων και πάντα με βάση αυτά που έχω δει με τα μάτια μου, θεωρώ πως η ελληνική anime κοινότητα έχει πολλά ακόμη να διορθώσει στο “DNA” της. Θεωρώ πως για μια αρμονική συμβίωση μεταξύ των μελών και των ομάδων, πρέπει κάποιοι εγωισμοί να «μπουν στην άκρη», καθώς επίσης και το μικρόβιο του «Έλληνα» που κουβαλούν κάποια μέλη και κάποιες ομάδες. Έχω ακούσει πολλά παράπονα τύπου «ο τάδε έκανε εκείνο που δεν άρεσε στον ψ, άρα ήταν χάλια η εκδήλωση». Δεν βοηθούν κανένα σχόλια σαν αυτό. Θεωρώ (μπορεί λανθασμένα, φυσικά) πως αν γίνουν τα παραπάνω που αναφέρω, θα βοηθηθούν όλοι και θα «ανέβει» ποιοτικά η κοινότητα. Οι εκδηλώσεις που έχω παρευρεθεί, πάντως, είναι καλές. Θα μπορούσαν να είναι καλύτερες σε κάποια στοιχεία (π.χ. η ποιότητα της μουσικής που παίζει, η εξυπηρέτηση στο εκάστοτε μαγαζί, τα happenings που εκτυλίσσονται), όμως κατανοώ πως υπάρχουν δυσκολίες σε κάποια απ’ αυτά  που δεν μπορούν να προσπερασθούν και πάντα θα υπάρχουν απρόοπτα γεγονότα. Δυστυχώς, όμως, τις περισσότερες φορές απλά κάποιοι δεν θέλουν να περάσουν όλοι καλά.

Ε: Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι εντατικά με τα anime, πως ξεκίνησες και ποιο ήταν το πρώτο σου;

Α: Σοβαρή και εντατική ενασχόληση θεωρώ πως ξεκίνησα το 2008, όταν και πέτυχα ένα AMV του “Bleach”. Το τραγούδι ήταν από τους Linkin Park (από τις αγαπημένες μου μπάντες) και μου άρεσε πολύ το στυλ του Ichigo (πρόσωπο με γωνίες, μεγάλο ξίφος, katana κ.α.), οπότε και άρχισα να το ψάχνω περισσότερο. Παρόλο που άργησα να το ολοκληρώσω, το θεωρώ το πρώτο με το οποίο ξεκίνησα γιατί μου άφησε μεγάλο αντίκτυπο. Με το πέρασμα των ετών και χάρη σε έναν αγαπημένο μου ξάδερφο, άρχισα να αναζητώ στο internet τις σειρές που έβλεπα μικρός. Χάρη στη καλή γνώση αγγλικών, δεν είχα πρόβλημα με την ιαπωνική γλώσσα κι έτσι έβλεπα “One Piece” (ένα απ’ τα πρώτα με τα οποία ξεκίνησα) χωρίς να κάνω παύση στο video.

Ε: Αγαπημένο ή αγαπημένα anime;

Α: Το αγαπημένο μου anime, αυτό που έχω δηλαδή μέσα στη καρδιά μου και δεν το αλλάζω, είναι το “Tengen Toppa Gurren Lagann”. Ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο Kamina, είναι ο λόγος που έχω διαλέξει το όνομά του για ψευδώνυμό μου. Άλλες αγαπημένες σειρές είναι οι “Bleach”, “Fullmetal Alchemist: Brotherhood”, “Digimon” (ειδικά η πρώτη σεζόν, η “Adventure”), “JoJo’s Bizarre Adventure”, “Air Gear”, και “Boku no Hero Academia”.

Ε: Θέλεις τα anime να γίνουν πιο «mainstream» και πιο γνωστά στον κόσμο ώστε η κοινότητα μας να μεγαλώσει, ή προτιμάς μια πιο μικρή κοινότητα όπου όλοι μας θα μοιραζόμαστε κάτι «ξεχωριστό» μεταξύ μας;

Α: Ναι, θα ήθελα να γίνουν πιο “mainstream” τα anime και να μεγαλώσει η κοινότητα, αρκεί να γίνουν με τον απαραίτητο σεβασμό και προσοχή. Η δουλειά που έγινε στη live action ταινία “Ghost in the Shell” αποδεικνύει πως, αν το επιθυμείς, μπορείς να προσελκύσεις κόσμο με ωραίο και ώριμο τρόπο. Ακόμη και η ταινία “Pacific Rim” κατάφερε να ενώσει τον απλό θεατή που «διψά για δράση» με τους mecha ή/και kaiju fans (μτφ. kaiju: “strange beast”, δηλ. τέρατα όπως ο Godzilla). Επίσης, οι διάφορες συνδρομητικές υπηρεσίες, όπως η Crunchyroll, κάνουν πολύ καλή δουλειά στη μετάδοση anime σειρών. Πολύ καλή ποιότητα και μετάφραση υποτίτλων, και, πάνω απ’ όλα, νόμιμα.

Ε: Τι θα πρέπει να γνωρίζουμε όσον αφορά την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του Αντώνη;

Α: Ωχ, όχι, η ερώτηση που ευχόμουν να μην ρωτήσεις! Χαχα! Λοιπόν, δυο λόγια για μένα: Είμαι όσο πιο αισιόδοξος μπορώ (σε βαθμό αηδίας θα ‘λεγε κανείς), αστειεύομαι σχεδόν με τα πάντα (αλλά πάντα με μέτρο), τα αστεία μου είναι συνήθως «κρύα» (είμαι ιδανικός για παρέα το καλοκαίρι), και δεν ξέρω πότε να σταματήσω να χρησιμοποιώ παρενθέσεις (πιστεύω το κατάλαβες). Είμαι λίγο εσωστρεφής αλλά εκτιμώ τη καλή παρέα. Έχω σχέση αγάπης/μίσους με τη βροχή και εύχομαι στο μέλλον να νομιμοποιηθεί ο γάμος με τις μακαρονάδες.

Ε: Και η τελευταία και πιο σημαντική ερώτηση. Ομάδα L ή ομάδα Kira;

Α: Ομάδα Kira. Ξεκίνησε με σκοπό τη δικαιοσύνη, προσπάθησε να φτιάξει έναν «δίκαιο» κόσμο, όμως υπερεκτίμησε τις ικανότητές του και στο τέλος πήρε αυτό που του άξιζε. Είναι μία τραγική φιγούρα που βρέθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Παρόλα αυτά, μεγάλο respect στον L λόγω των ικανοτήτων και του θάρρους του.

_____________________

Οι Invisible Raptors είναι μια ενέργεια που δεν την βλέπει κανείς συχνά και αξίζει, είτε μικρός, είτε μεγαλύτερος, να τους ρίξει έστω μια ματιά! Ένα μεγάλο ευχαριστώ καταρχήν που συμφώνησε για να μας παραδώσει αυτήν την συνέντευξη, αλλά και για τον χρόνο που αφιέρωσε για να απαντήσει τις ερωτήσεις.

Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα τους στο Facebook, αλλά και να γίνετε μέλος της ομάδας τους στο Facebook. Για να δείτε σε βίντεο τη δουλειά του Αντώνη και των άλλων παιδιών, βρείτε το κανάλι τους στο YouTube!