Από όλες τις σειρές που έτρεξαν τον χειμώνα του 2017, το Kokkoku (Moment by Moment) είναι αυτή που μου τράβηξε την προσοχή αμέσως.

Και καθόλου άδικα. Ακόμη και να μην την έβλεπα on-going, θα την παρακολουθούσα οπωσδήποτε ολοκληρωμένη, καθώς η ιδέα ήταν αρκετά πρωτότυπη.

Η ιστορία ακολουθεί την οικογένεια Yukawa, μια οικογένεια όπου επαγγελματικά και οικονομικά δεν πάει ιδιαίτερα καλά. Ο παππούς της οικογένειας όμως έχει κρυφά στην κατοχή του μια πέτρα η οποία έχει την ιδιότητα να παγώνει τον χρόνο, εκτός για εκείνον ή εκείνους που έκαναν το ξόρκι, οι οποίοι μπορούν να κινηθούν κανονικά ενώ βρίσκονται στον ακίνητο κόσμο που λέγεται Stasis. Μια μέρα ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας πέφτει θύμα απαγωγής από αγνώστους και η οικογένεια αναγκάζεται να κάνει χρήση της πέτρας ώστε να τον σώσουν. Το πρόβλημα είναι πως κανένας τους, ούτε καν ο παππούς, δεν γνωρίζει ακριβώς πως λειτουργεί η Stasis και τους κανόνες που ισχύουν εκεί. Αυτό όμως δεν είναι το μεγαλύτερο τους πρόβλημα καθώς σύντομα ανακαλύπτουν πως δεν είναι οι μόνοι που έχουν την δυνατότητα να κινούνται μέσα στον κόσμο της Stasis.

Η σειρά μπορεί να μην είναι κάτι το πολύ εντυπωσιακό και μπορεί να μην καθηλώνει, είναι όμως αρκετά ικανοποιητική, έχει ωραία ιστορία και προσφέρει κάποιες πολύ όμορφες στιγμές, ιδίως προς το τέλος. Στα πρώτα επεισόδια ήμουν κάπως αβέβαιος για την εξέλιξη της υπόθεσης, καθώς πολλά γεγονότα που συνέβαιναν ήταν λίγο απροσδιόριστα και δεν φαινόταν σαν η ιστορία να οδηγεί σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο. Όλοι οι χαρακτήρες πήγαιναν με τη ροή της ιστορίας, χωρίς να φαίνεται ότι υπάρχει κάποιος στόχος. Αυτό φυσικά διορθώνεται πολύ γρήγορα στη συνέχεια. Άλλο ένα σημείο που με δυσκόλεψε λίγο ήταν οι πολλοί χαρακτήρες. Εκτός από τους πρωταγωνιστές, υπάρχουν πάρα πολλοί χαρακτήρες οι οποίοι δεν είναι ξεκάθαρο ποιοι από αυτούς είναι σημαντικοί για την υπόθεση και ποιοι όχι, ο θεατής δυσκολεύεται να θυμηθεί ποιος είναι ποιος και χάνεται κάπως. Αυτό όμως είναι πάλι ένα ζήτημα που λύνεται σχετικά γρήγορα και οι χαρακτήρες που έχουν σημασία ξεχωρίζουν.

Σίγουρα η Juri Yukawa και ο παππούς της ήταν σίγουρα ένα εξαιρετικό ζευγάρι και πολύ απολαυστικό να τους παρακολουθεί κανείς. Έτσι κι αλλιώς είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας και έχουν τον περισσότερο χρόνο προβολής. Ιδιαίτερα ο παππούς είναι καταπληκτικός χαρακτήρας, πολύ ενδιαφέρων και είναι ίσως ο πιο cool γέρος που έχω δει σε σειρά! Αντίθετα, ιδιαίτερα ενοχλητικός χαρακτήρας ήταν ο πατέρας της οικογένειας, Takafumi Yukawa. Καταλαβαίνω τον ρόλο του και γιατί έπρεπε να είναι ο «ενοχλητικός» του cast, όμως κάποιες φορές το παράκανε χωρίς λόγο.

Η σειρά έχει κάποιες πολύ πρωτότυπες ιδέες και τις αποδίδει εξαιρετικά. Σκηνοθετικά επίσης η σειρά είχε πολύ ενδιαφέρον, με περίεργα και πρωτότυπα «στησίματα» που κάνουν εντύπωση. Αυτό που σίγουρα κάνει εντύπωση είναι η εισαγωγή της σειράς. Το τραγούδι και η εικόνα που το συνοδεύει είναι μια φουτουριστική ανάμιξη χρωμάτων και ήχων που με ξένισε αρχικά. Όμως, βλέποντας το OP με πιο ανοιχτή σκέψη, διαπίστωσα ότι είναι καταπληκτικό! Ιδίως το τραγούδι! Αυτό το beat είναι μοναδικό, ξεσηκωτικό και είναι ένα από τα πιο ωραία τραγούδια που έχω ακούσει σε opening και κατέληξα να το ακούω ολόκληρο κάθε φορά που έπαιζε!

Το μόνο που με απογοήτευσε σε ολόκληρη τη σειρά ήταν όταν ήρθε η ώρα να δοθεί εξήγηση για τα κίνητρα του main villain. Ο λόγος που έκανε ό,τι έκανε ήταν ικανοποιητικός, όμως όταν έγινε αυτή η αποκάλυψη στους πρωταγωνιστές, εκείνοι είχαν την επιλογή να αποχωρήσουν από την Stasis και να συνεχίσουν τη ζωή τους κανονικά, καθώς οι λόγοι αυτοί δεν τους επηρέαζαν. Αποφάσισαν όμως να μείνουν και να τον σταματήσουν γιατί «δεν ήθελαν να το ρισκάρουν». Ξέρω ότι αποφάσισαν να μείνουν γιατί εάν έφευγαν η σειρά θα τελείωνε άδοξα εκεί, πρακτικά όμως ο καθένας που θα ήταν στη θέση τους θα αποφάσιζαν να φύγουν. Αποφάσισα να το ξεπεράσω αυτό το «κενό» στην υπόθεση (γνωρίζω πάρα πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να δώσεις στους χαρακτήρες που έχεις δημιουργήσει ικανοποιητικά κίνητρα προκειμένου να εξελιχθεί η πλοκή) γιατί στο σημείο όπου αποκαλύπτεται δεν παίζει πλέον και τόση πολλή σημασία, άρα δεν απογοητεύτηκα τόσο και δεν με επηρέασε στο να απολαύσω τη σειρά γενικότερα.

Σε γενικές γραμμές η σειρά ήταν αρκετά καλή. Δεν ήταν απόλυτα καθηλωτική, όμως είχε τις έντονες, αλλά και τις συγκινητικές στιγμές του. Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν μια από τις καλύτερες σειρές της σεζόν και ο χρόνος που θα αφιερώσει κάποιος για να τη δει δεν θα πάει χαμένος.

Εάν ψάχνετε για το απόλυτο sci-fi δράμα, το Steins;Gate είναι σίγουρα αυτό που ψάχνετε, το sequel του οποίου παίζει τώρα, το Steins;Gate 0. Όσοι ψάχνετε μια περιπέτεια, το Zakyou no Terror είναι μια καλή επιλογή.

Until next time, keep watching anime!

~Satoshi