Μια σειρά για την οποία δεν ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος να ξεκινήσω, αποδείχθηκε όμως ότι ήταν καλύτερη απ’ όσο περίμενα.

Το 2007 το στούντιο Madhouse έβγαλε ταινία από  το manga του Makoto Isshiki, Piano no Mori: The Perfect World of Kai, το οποίο πήγε εξαιρετικά καλά στους κινηματογράφους. Φέτος, είχαμε ένα remake του manga, αυτή τη φορά σε σειρά, από το στούντιο Fukushima Gainax. Ήταν μια από τις δύο μουσικές σειρές που αποφάσισα να παρακολουθήσω on-going την περασμένη σεζόν. Η πρώτη ήταν η Caligula, μια σειρά όπου περίμενα ότι θα απολαύσω λόγω της μουσικής, ενώ για το Piano no Mori ήμουν αρκετά διστακτικός, έχοντας τη σκέψη ότι εάν δεν με τραβήξει, θα την αφήσω να τη δω ολοκληρωμένη κάποια άλλη στιγμή. Τελικά, έγινε το αντίθετο, καθώς το Caligula ήταν μεγάλη απογοήτευση, ενώ το Piano no Mori ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.

Η ιστορία ακολουθεί δύο αγόρια, τον Shuhei Amamiya και τον Kai Ichinose. Ο πρώτος είναι μεγαλωμένος σε μια οικογένεια με δυνατό παρελθόν πάνω στη μουσική και, συγκεκριμένα, το πιάνο και έχει μεγαλώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Κάνει μαθήματα πιάνου και στόχος του είναι να γίνει ο καλύτερος της Ιαπωνίας. Ο δεύτερος είναι μεγαλωμένος στα προάστια της πόλης, δίπλα στο δάσος, δίχως πατέρα και με μητέρα που δουλεύει σε οίκο ανοχής προκειμένου να τα βγάλουν πέρα. Το αγόρι δεν τα καταφέρνει καλά με τα μαθήματα στο σχολείο και η μόνη του επαφή με τη μουσική είναι το παρατημένο πιάνο μέσα στο δάσος, του οποίου τη μουσική ακούει μονάχα αυτός. Παρόλο που τα δύο αγόρια έρχονται από εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, γνωρίζονται στο σχολείο και γίνονται φίλοι. Ακόμα και στο στυλ που παίζουν μουσική, τα αγόρια είναι αντίθετα, όμως και οι δύο είναι εξαιρετικοί στο πιάνο. Η σειρά ακολουθεί την ιστορία τους καθώς μεγαλώνουν και προσπαθούν να κρατήσουν την υπόσχεση τους ο καθένας να βάλει τα δυνατά του και να ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλον.

Η ιστορία είναι πανέμορφη, ακολουθώντας το μονοπάτι που αποφασίζει να ακολουθήσει ο καθένας, τόσο πάνω στη μουσική, όσο και στην προσωπική τους ζωή. Η σειρά είναι απόλυτα ρεαλιστική ως προς το θέμα της φιλίας και των ανθρωπίνων σχέσεων, αλλά και πάνω στην εξέλιξη που είχε ο καθένας και το αποτέλεσμα των επιλογών τους. Μπορεί να μην ήταν κάτι το εντυπωσιακό να παρακολουθεί κανείς, ήταν όμως κάτι το ωραίο. Ακόμη και ο ανταγωνισμός που είχαν τα δύο αγόρια, παρόλο τη φιλία τους, είχε αποδοθεί ωραία. Μπορεί να μην ήταν ξεκάθαρος και έντονος όπως του Kira εναντίων του L, όμως ο ανταγωνισμός τους και τα κίνητρα τους, ιδίως από τη μέση της σειράς και μετά, είχαν ενδιαφέρον και ήταν αληθινά.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η σειρά αυτή έχει καταπληκτική μουσική, η οποία θα αρέσει ακόμη και σε κάποιον που δεν είναι φαν της κλασικής μουσικής. Αυτό που είναι σίγουρα άξιο συζήτησης είναι το animation. Σαν εικόνα, ο σχεδιασμός των χαρακτήρων είναι πολύ απλός, στο φόντο δεν υπάρχει καθόλου κίνηση και το animation γενικά είναι μέτριο. Σκηνοθετικά, η σειρά είχε αρκετά ωραία και διαφορετικά πλάνα. Το επίκεντρο όμως ήταν το 3D animation. Όταν οι χαρακτήρες έπαιζαν πιάνο, ο 2D σχεδιασμός κοβόταν απότομα και πέρναγε σε ένα πάρα πολύ εμφανές 3D. Από άποψη ποιότητας, δεν ήταν ούτε το καλύτερο 3D που έχω δει σε anime σειρά, για την ακρίβεια ήταν αρκετά κακό, ούτε γινόταν με τον πιο ομαλό και διακριτικό τρόπο. Γίνεται απότομα και η διαφορά είναι ξεκάθαρη. Έχουν γίνει αρκετά αρνητικά σχόλια πάνω στο 3D animation αυτό και καταλαβαίνω τους λόγους που το κρίνουν σαν κακό animation, όμως προσωπικά δεν με πείραξε καθόλου. Αντιθέτως, το έβρισκα αρκετά εντυπωσιακό, γιατί η κίνηση ήταν ομαλή και ακολουθούσε ακριβώς την γρήγορη κίνηση των δακτύλων καθώς έπαιζαν πιάνο. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατό με απλό animation, ούτε θα ήταν εφικτό να γίνουν κάποια κοντινά πλάνα που έκανε ο σκηνοθέτης, ή κάποια πλάνα με κίνηση της κάμερας γύρω από τον πρωταγωνιστή που ήταν αρκετά εντυπωσιακά, ιδίως στο τελευταίο επεισόδιο. Σε κάθε περίπτωση, προτιμώ το κακό 3D animation, που θα αναδείξει κάθε κίνηση του χαρακτήρα, παρά animation με frames που απλά επαναλαμβάνονται σε λούπα, χωρίς να δείχνουν τα χέρια των παιχτών του πιάνου, επειδή δεν μπορούν. Thumbs up from me!

Το μεγαλύτερο αρνητικό με αυτήν την σειρά είναι ο ρυθμός της. Είναι αργός και όταν πρόκειται οι πρωταγωνιστές να παίξουν σε κάποιον διαγωνισμό, γίνεται πολύ πιο αργός. Αυτό γίνεται επειδή σε αυτές τις σκηνές, ήθελαν να μεταφέρουν στον θεατή πόσο σημαντικό ή μη, πόσο διαφορετικό ή μη είναι το παίξιμο κάποιου κομματιού. Δίνουν πολύ σημασία στις αντιδράσεις του κοινού και τις σκέψεις του καθώς το κομμάτι παίζει. Όσο ακούγεται το κομμάτι, θα περάσουμε και θα ακούσουμε τις εντυπώσεις μέσα στο μυαλό αρκετών μέσα στο κοινό, μπορεί και 2-3 φορές από τον καθένα, άρα οι σκηνές αυτές έχουν και μεγάλη διάρκεια. Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές δεν καταλάβαινα πως πέρναγε η ώρα, δεν με κούραζαν δηλαδή, όμως ξέρω ότι η πλειοψηφία δεν θα είχε την ίδια υπομονή με εμένα.

Δεν είναι μια σειρά για όλους. Είναι μια σειρά για πολύ λίγους και ακόμη λιγότεροι από αυτούς θα έχουν την ικανότητα να την απολαύσουν. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι είμαι τρελά ενθουσιασμένος, μου άρεσαν όμως οι χαρακτήρες και ο τρόπο που αποδόθηκε η φιλία τους, η εξέλιξη τους και ο κρυφός ανταγωνισμός τους. Εάν σας αρέσει η μουσική, δοκιμάστε την!

Until next time, keep watching anime!

~Satoshi