Ήταν ένα από τα πιο γνωστά anime του περασμένου καλοκαιριού. Συζητήθηκε πολύ, αξίζει όμως τον χρόνο μας;

γράφει ο Αναστάσιος Τριανταφύλλου

Θα απαντήσω απλά: όχι ιδιαίτερα…

Η ιστορία αφορά την 13χρονη Rachel Gardner, η οποία θα ξυπνήσει μέσα σε ένα περίεργο νοσοκομείο, μόνη χωρίς τους γονείς της και χωρίς αναμνήσεις. Καθώς η Rachel προσπαθεί να βρει την έξοδο του φαινομενικά εγκαταλειμμένου κτιρίου, περνώντας από τους ορόφους του, άθελα της θα λάβει μέρος σε ένα περίεργο παιχνίδι επιβίωσης, όπου σε κάθε όροφο θα την περιμένει και από ένας δολοφόνος. Το κορίτσι, χωρίς να γνωρίζει τι γίνεται και ποιος έχει στήσει ένα τέτοιο παιχνίδι για εκείνη, θα πρέπει να διασχίσει όλους τους ορόφους προκειμένου να βρει την έξοδο και να αντιμετωπίσει έναν έναν τα άτομα που θα την περιμένουν σε κάθε όροφο.

Είναι μια σειρά που υπάγεται καθαρά στην κατηγορία τρόμου και αγωνίας και το αρχικό στήσιμο της υπόθεσης μου φάνηκε πολύ καλό και γι’ αυτό μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Από το πρώτο επεισόδιο βέβαια, είχα την ανησυχία ότι η πλοκή μπορεί να μην είχε αρκετά κίνητρα για να εξελιχθεί και για να κρατήσει το ενδιαφέρον υψηλό. Τελικά, η ανησυχία μου αυτή επιβεβαιωνόταν όσο πέρναγαν τα επεισόδια. Όντως, η ιστορία δεν είχε αρκετά κίνητρα για να εξελίξει το βασικό στήσιμο και τα γεγονότα που συνέβαιναν με άφηναν εντελώς αδιάφορο. Γρήγορα η πλοκή έχασε το αρχικό του μυστήριο και ο τρόμος ήταν πολύ, πολύ ήπιος. Οι χαρακτήρες δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον, ίσως με εξαίρεση τον Zack.

Όλο το δράμα μου φάνηκε πολύ πιεσμένο. Τα κίνητρα που είχαν οι δύο πρωταγωνιστές δεν με έπεισαν, ιδίως τα κίνητρα της Rachel, η οποία είχε πέσει σε κατάθλιψη και γι’ αυτό δεν την ενδιέφερε τίποτα και απλά ήθελε να πεθάνει. Το πρόβλημα όμως είναι πως, ενώ είχε άπειρες ευκαιρίες για να πεθάνει, δεν το έκανε και αντίθετα προσπάθησε να σώσει τον εαυτό της. Η απάθεια της δεν ήταν καθόλου πειστική, πιστεύω ότι μείωνε την αγωνία και ήταν εκνευριστική σε πολλά σημεία. Όπως ενοχλητικό ήταν ότι πολλοί διάλογοι επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, προσπαθώντας να τονίσουν το δράμα. Μιλώντας για ενοχλητικά πράγματα, η βραχνή φωνή του πρωταγωνιστή ήταν και αυτή ενοχλητική ανά διαστήματα.

Η αμνησία της Rachel ήταν πολύ βολική και υπήρχε πιστεύω μόνο για να τονίσει το μυστήριο. Πέρα από αυτό, η σειρά έχασε πολύ γρήγορα την αίσθηση του μυστηρίου και τα μόνα ερωτήματα τα οποία έμειναν που με ενδιέφερε να απαντηθούν ήταν το τι είναι αυτό το κτίριο και γιατί κάποιος έστησε όλο αυτό το παιχνίδι θανάτου. Ακόμη και το μυστήριο των γονιών της Rachel, που ήταν ένα από τα ερωτήματα που πλανάται σχεδόν από την αρχή, προβλέπεται σχετικά εύκολα λίγα επεισόδια πριν την αποκάλυψη της απάντησης.

Δεν ήταν όλα αρνητικά. Η σειρά είχε δυνατό soundtrack, το οποίο ταίριαζε και τόνιζε τις σκηνές. Επίσης, σκηνοθετικά ήταν αρκετά πρωτότυπο. Οι χαρακτήρες είχαν και μια κωμική πλευρά και γίνεται χρήση του χιούμορ, παρόλο που είναι σκοτεινή σειρά, κάτι που ήταν αρκετά ευχάριστο για εμένα. Ήταν αρκετά ψυχαγωγική σε μερικά σημεία και δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα να τη δω.

Η σειρά ξεκίνησε αρκετά καλά, όμως ξεφούσκωσε γρήγορα και δεν εξελίχθηκε ωραία, ιδίως μετά το επεισόδιο 10, με την «αίθουσα του δικαστηρίου», όπου θεώρησα ότι τα πράγματα εκεί έγιναν αρκετά… χαζά. Υπάρχουν πολλά καλύτερα τρόμου και αγωνίας που μπορεί να δει κάποιος πριν αποφασίσει να δει αυτό.

Until next time, keep watching anime!