Μια σειρά η οποία αφήνει πολλά ερωτηματικά, και θα προσπαθήσω να τα απαντήσω.

γράφει ο チュリストス

Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να τονίσω πως υπάρχουν πολλές θεωρίες για τα Diclonius γενικά. Τι είναι στην πραγματικότητα, από που ήρθαν κλπ. Παρακολουθώντας ένα βίντεο, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει η άποψη ότι τα Diclonius δεν είναι «εκ γεννετής» psycho δολοφόνοι. Εδώ εν μέρη θα συμφωνήσω, αλλά σε γενική έννοια θα διαφωνήσω.

Στο βίντεο, για να κάνω μια πολύ γρήγορη περίληψη για όσους βαριούνται να το δούνε, διαπραγματεύεται ότι στην πραγματικότητα η Lucy ήταν αυτή που είχε το πρόβλημα, γιατί υπάρχει η ζωντανή απόδειξη της Nana η οποία ήταν «άκακη» προς τους ανθρώπους. Για να μην πολυλογώ πάνω σε αυτό το θέμα, γιατί δεν είναι αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω, θα πω ότι τα Diclonius, όπως αναφέρθηκε και μέσα στο anime, είναι μια αρρώστια, μετάλλαξη στην οποία βρίσκεται αυτός ο psycho εαυτός. Η Lucy αρχικά αφύπνισε τις δυνάμεις της βλέποντας μπροστά στα μάτια της την δολοφονία του σκύλου, του μόνου της φίλου (τώρα, το Naruto weeb από μέσα μου φωνάζει, SHARINGAN!!). Και ο psycho εαυτός της αφυπνίστηκε ολοκληρωτικά και πήρε τον έλεγχο όταν συνειδητοποίησε ότι ο Kouta την «απάτησε» από την δική της οπτική, λέγοντάς της ψέματα δηλαδή. Η Lucy θεωρείται η μητέρα όλων των Diclonius, η βασίλισσα. Δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι η Lucy, αλλά ούτε ότι όλα τα Diclonius είναι απαραίτητα psycho δολοφόνοι. Έχουν το potential να γίνουν, αλλά αυτό ξυπνάει ανάλογα και με την εμπειρία τους ως παιδιά. Φυσικά, ένα παιδί που κακοποιείτε είναι λογικό να στραφεί σε δολοφόνο πόσο μάλλον ένα diclonius που το κρύβουν βαθιά μέσα τους.

Αυτά πάνω κάτω για την «φυλή» των Diclonius. Τώρα αυτό που έχω σκοπό να διαπραγματευτώ με αυτό το άρθρο, είναι φυσικά το αινιγματικό τέλος του. Πραγματικά το τέλος του anime σε αφήνει τόσο αόριστα που απλά εξοργίζεσαι. Δεν σου λέει τίποτα, ούτε σου επιβεβαιώνει κάτι. Προσωπικά, για να πάρω απάντηση, εκτός που ξαναείδα τη σειρά για να προσέξω μήπως δεν πρόσεξα κάτι, κατέφυγα στο manga που και σε αυτό με άφησε με περισσότερα και χειρότερα ερωτηματικά. Στο τέλος του manga η Lucy μετατρέπεται σε φουλ Diclonius χάνοντας κάθε έλεγχο, που αναγκάζει στην τελική τον Kouta να την σκοτώσει. Αυτό είναι εν μέρη δεκτό, γιατί άλλωστε αυτό ζήτησε και η Kaede (το όνομα της Lucy όταν ήταν μικρή, ουσιαστικά κάθε όνομα αντιπροσωπεύει και μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού της). Αλλά στο τέλος τέλος, σου δείχνει τον Kouta μεγάλο και με παιδί να πηγαίνει στο δάσος και να συναντά δύο ίδιες μορφές, λέγοντας «I finally found you»! Ουσιαστικά, αν κατάλαβα ήθελε να σου δείξει ότι και οι δυο αθώες προσωπικότητες κατάφεραν να επιζήσουν αφού πέθανε η Lucy (η psycho προσωπικότητα ). Αλλά πώς????

Τέλος πάντων αυτό, για το μάγκα. Θα επικεντρωθούμε στο anime, χωρίς να πάρουμε πληροφορίες και γεγονότα από το manga, γιατί διαπραγματεύονται την ιστορία αρκετά διαφορετικά το καθένα. Στο anime βλέπουμε στο τέλος να χτυπάει το κουδούνι/πόρτα κάποιος, ο οποίος ποτέ δεν μας φανερώθηκε και μας άφησε με το ερωτηματικό στο τέλος, μερικοί θα πουν ότι ήταν η Lucy, άλλοι ότι ήταν η Nyu, άλλοι θα πουν ότι ήταν απλά η φαντασία του Kouta, ή απλά ένας άγνωστος/η.

Εγώ πιστεύω ότι μπορεί να βρεθεί μία απάντηση, εάν προσέξουμε πολύ προσεκτικά τη σειρά των γεγονότων και των συμβολισμών! Πρώτα απ’ όλα το μουσικό κουτί, σίγουρα αναφέρεται και μπορεί να συμβολίσει την Lucy και το παρελθόν, με αυτό γνωρίστηκαν αυτοί οι δύο χαρακτήρες (Kouta-Kaede/Lucy). Το κοχύλι, συμβολίζει κατά εμού και πολλών άλλων, τις κάκες εμπειρίες, επίσης τη θλίψη και τον πόνο που είχε ο Kouta στην ζωή του. Αφού αυτό ήταν που είχε πει και στα πρώτα επεισόδια με το πρώτο κοχύλι, το οποίο έσπασε η Nyu, φέρνοντάς του ένα άλλο στην τελική (το πρώτο όπως αναφέρθηκε, συμβόλιζε την αδερφή του, το δεύτερο όμως μπορούμε με σιγουριά να μαντέψουμε ότι συμβολίζει και θυμίζει Nyu). Βέβαια, αυτό δεν σταματά στο γεγονός ότι το κοχύλι συνεχίζει να συμβολίζει θλίψη. Αντιθέτως το ρολόι, το οποίο προσπαθούσε να φτιάξει μόνη της η Nyu, δεν παρουσίαζε σε όλη τη ροή του άνιμε κανέναν σπουδαίο ρόλο, αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά όμως σε σκηνές που η Nyu έφτιαχνε το ρολόι το κλίμα όλο ήταν σχετικά πιο χαρούμενο από άλλες σκηνές.

Πλησιάζοντας στην απάντηση, το άτομο που χτυπάει την πόρτα ήταν προφανώς γυναικεία μορφή, νομίζω όλοι το καταλάβαμε αυτό. Το θέμα είναι, ποια είναι; Για να μην το κουράζω πιστεύω ότι δεν είναι ούτε η Lucy, ούτε η Nyu… Αλλά υποστηρίζω ότι είναι η Kaede, το κοριτσάκι που η αθώα προσωπικότητα του χάθηκε από την Lucy. Γιατί, για να λέμε την αλήθεια, αν ήταν η Nyu σίγουρα δεν θα είχε τη λογική να χτυπήσει την πόρτα.

Ουσιαστικά με όλους τους συμβολισμούς, καταλήγουμε ότι την ώρα που στην τελευταία σκηνή ο Kouta τοποθετεί το κοχύλι στο μουσικό κουτί και το κλείνει, υπονοείται ότι η θλίψη, ο πόνος, οι κακές αναμνήσεις και φυσικά η Lucy ανήκουν στο παρελθόν και τελείωσε ο κύκλος τους. Ενώ την ώρα που πάει ο Kouta να ανοίξει την πόρτα στην «μυστηριώδη» γυναίκα, το ρολόι αρχίζει και χτυπά, ουσιαστικά προνοώντας κάτι χαρμόσυνο, ένα πιο ευχάριστο μέλλον.

Τέλος, σίγουρα μερικοί θα έχουν και τις δεύτερες σκέψεις λέγοντας πως άμα ήταν η Kaede ή ακόμα και η Nyu ή η Lucy πίσω από την πόρτα, η Nana δεν θα την προαισθανόταν? Η απάντηση είναι όχι για δυο λόγους. Πρώτον, είχαμε δει πως η Nana δεν μπορούσε να διαισθανθεί την Lucy στην Nyu γιατί ήταν ένας διαφορετικός χαρακτήρας που δεν ήξερε. Μαθαίνοντας την Nyu σίγουρα εάν εμφανιζόταν θα μπορούσε να την διαισθανθεί πλέον γιατί την είχε γνωρίσει. Αλλά την προσωπικότητα της Kaede δεν την είχε ποτέ ακουστά. Και τέλος, ο δευτερος και πιο σημαντικός λόγος, είναι ότι πλέον έχει χάσει η Kaede τις δυνάμεις της σαν Diclonius, έχει χάσει τα κέρατά της που κατά 99% αυτά δίνανε τις δυνάμεις των αόρατων χεριών.

Το Elfen Lied είναι ένα αινιγματικό άνιμε που αφήνει πάρα πολλά πράγματα ανεξήγητα, όπως για παράδειγμα ο διευθυντής που στην τελευταία σκηνή φανερώνεται να έχει κέρατα. Δεν αναλύθηκαν ποτέ η ύπαρξη αρσενικών Diconius, αφού ήταν αχρείαστα, αν θυμηθούμε ότι τα Diclonius δεν αναπαράγονται, απλά μεταδίδουν την αρρώστια έτσι ώστε να γεννηθούν άλλα Diclonius μέσω των ανθρώπων. Δεν ξέρω πια γνώμη έχετε εσείς για αυτό το θέμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας δεν είναι σωστός και κανένας λάθος, αυτό είναι το ωραίο με τις θεωρίες.