Μετά από μια μάλλον υπερβολικά διακριτική δεύτερη σεζόν, τι μας πρόσφερε η σεζόν που μόλις τελείωσε;

γράφει ο Αναστάσιος Τριανταφύλλου

Σχεδόν ότι δεν μας πρόσφερε η δεύτερη σεζόν! Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν απόλαυσα τη δεύτερη σεζόν του Attack on Titan, απλώς τα πράγματα ήταν πολύ πιο βατά όσον αφορά τη δράση που περιμέναμε να προσφέρει, τουλάχιστον εμείς που δεν έχουμε διαβάσει το manga, και μάλλον δημιούργησε περισσότερα ερωτήματα από όσα είχαμε στην αρχή. Ναι, η δεύτερη σεζόν είχε πολύ λιγότερη δράση, είχε όμως κι αυτή τις συγκινήσεις, την αγωνία και τις ανατροπές της. Η διπλωματία και το στήσιμο των χαρακτήρων είχε πολύ περισσότερη βαρύτητα, σε κάθε περίπτωση όμως, η σεζόν αυτή δεν παύει να είναι πάρα πολύ κρίσιμη για την εξέλιξη όλης της υπόλοιπης πλοκής. Για να διαβάσετε πιο αναλυτικά τη γνώμη μου και την παρουσίαση μου για τη δεύτερη σεζόν του AoT, πατήστε εδώ.

Η υπομονή της δεύτερης σεζόν και όλη η διπλωματία της άξιζε τον κόπο, καθώς η τρίτη σεζόν ήταν καταπληκτική!! Σίγουρα ήταν γεμάτη με δράση και, το κυριότερο για εμένα, ήταν γεμάτη με αποκαλύψεις. Τα όλο και περισσότερα αναπάντητα  ερωτήματα που άφηναν οι προηγούμενες σεζόν ξεκίνησαν σιγά σιγά να απατώνται και οι απαντήσεις που παίρναμε ήταν αποστομοτικές! Η μια ανατροπή ερχόταν πίσω από την άλλη και, παρόλο που τα επεισόδια δεν κάλυψαν μεγάλο μέρος της ιστορίας χρονολογικά, η εξέλιξη ήταν πάρα πολύ γρήγορη. Ακόμη, μάθαμε επιτέλους τι κρύβεται σε αυτό το περιβόητο υπόγειο του πατέρα του Eren, κάτι το οποίο είχε γίνει meme ακόμη και από την ίδια τη σειρά!

Αυτό που δεν με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο ήταν οι απαντήσεις που έδωσε η σειρά όσον αφορά τη βασιλική καταγωγή και το τι ακριβώς είναι οι άνθρωποι πίσω από τα τείχη κτλ. Δεν θεωρώ ότι είναι κακό, ίσια ίσα που είναι πραγματικά μια πρωτότυπη ιδέα και η σειρά την παρουσιάσει με πάρα πολύ καλά σκηνοθετημένο τρόπο. Απλώς, αυτό που θεωρώ εγώ, είναι πως είναι λίγο πιο τραβηγμένο και περίπλοκο απ’ όσο χρειαζόταν για μια τέτοια σειρά, όπου η δράση και η αγωνία είναι το επίκεντρο της και όχι τόσο το μυστήριο. Ναι, το άγνωστο και το μυστήριο είναι μεγάλο κομμάτι της πλοκής και είναι αυτά που δημιουργούν ουσιαστικά την αγωνία, όμως όταν γίνεται τόσο περίπλοκο και αναλυτικό, κάπου η δράση χάνει όλο το νόημα της και ο ρυθμός πέφτει. Δεν θεωρώ με τίποτα ότι αυτό είναι κάτι αρνητικό, το αντίθετο, είναι πάρα πολύ εντυπωσιακό και πρωτότυπο, απλώς προσωπικά το βρήκα περιττό να είναι τόσο περίπλοκη η εξήγηση της κεντρικής υπόθεσης.

Μέσα στα αρνητικά της σεζόν θα πρέπει να προσθέσω για πρώτη φορά τον Hiroyuki Sawano. Το τραγούδι του OP το βρήκα απογοητευτικό (πέρα του ότι είμαι σίγουρος ότι δεν θυμίζει μόνο σε εμένα το OP της πρώτης σεζόν «Guren no Yumiya» σε ένα σημείο), το ED αδιάφορο και γενικά το OST μου πέρασε εντελώς απαρατήρητο, κάτι που ο Sawano δεν μου το έχει καταφέρει ποτέ στη μουσική του.

Κατά τα άλλα, δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για το Attack on Titan. Είναι μια καταπληκτική σειρά, οπότε όταν κάτι είναι τόσο καταπληκτικό, ψάχνουμε την παραμικρή λεπτομέρεια για να γκρινιάξουμε για κάτι αρνητικό. Ίσως αυτό να κάνω κι εγώ λίγο πιο πάνω, να γκρινιάζω. Χωρίς λόγο…

Είναι ξεκάθαρα μια από τις αγαπημένες μου σειρές, όπου μπορώ να το συγκρίνω μόνο με το Avengers: Endgame (άσχετο, το ξέρω),  όσον αφορά τα συναισθήματα που μου πρόσφερε και  την αγωνία που ένιωθα για να τα δω. Ανυπομονώ για την 4^η και τελευταία σεζόν!

Until then, keep watching anime!