Japan Sinks 2020

monogatarian 9 Αυγούστου 2022 Σχολιάστε

Δεν ήταν μόνο η Ιαπωνία που βούλιαξε σε αυτή τη σειρά.

Βρισκόταν στη λίστα μου για πολύ καιρό πριν αποφασίσω να τη δω και κάποιες γνώμες που είχα ακούσει έλεγαν ότι πρόκειται για μια μέτρια σειρά, όπου έχει κάποια αδύναμα σημεία, όμως και κάποιες καλές στιγμές. Μακάρι αυτό να ήταν πραγματικότητα για εμένα, καθώς τα πράγματα ήταν χειρότερα.

Η σειρά ακολουθεί την ιστορία μιας οικογένειας, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει μετά από έναν τεράστιο, καταστροφικό σεισμό, ο οποίος ισοπεδώνει την Ιαπωνία και απειλεί να τη βυθίσει ολόκληρη κάτω από τη θάλασσα.

Τα πρώτα επεισόδια σε τραβάνε, καθώς υπάρχει η αγωνία για το τι θα συμβεί. Πρώτα η ανακάλυψη ότι έχεις χάσει το σπίτι σου, μετά η συνειδητοποίηση ότι δεν έχει μείνει όρθιο ούτε ένα σπίτι σε ολόκληρη την πόλη, και έπειτα ακολουθεί η αγωνία για τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Ταυτόχρονα, όταν έχει σχεδόν χαθεί η τηλεφωνία, το ίντερνετ και ο ηλεκτρισμός, χάνεται και η έγκυρη ενημέρωση και ακολουθεί η αγωνία του αγνώστου. Τι γίνεται με τα συνεργεία διάσωσης; Τι συμβαίνει με τη στάθμη του νερού που συνεχώς ανεβαίνει; Τι θα γίνει με το φαγητό και το νερό; Μέσα σε αυτήν την έλλειψη ενημέρωσης, οι επιζώντες θα πρέπει να βρουν τρόπο να παίρνουν τις αποφάσεις που θα καθορίσουν την επιβίωση τους ανάμεσα στις διάφορες φήμες για το τι συμβαίνει με την χώρα που κυκλοφορούν ανάμεσα τους.

Μέχρι αυτό το σημείο, η σειρά με κράτησε. Η συνέχεια όμως, είναι ένα άλλο θέμα. Τα γεγονότα που ακολουθούν θα έλεγα ότι μάλλον είναι τυχαία και συμβαίνουν απλώς για να συμβούν, για να εξελιχθεί η πλοκή και να αυξηθεί η αγωνία. Οι άνθρωποι και τα μέρη που παρουσιάστηκαν ήταν εντελώς ανούσια και σε κάποιες καταστάσεις, ένιωθα ότι κορόιδευαν τη νοημοσύνη μου. Για τη σειρά, ήταν απόλυτα λογικό όταν κάποιος έχει πετύχει στο στήθος τον γιό σου με το τόξο του, απλώς με τη δικαιολογία «δεν ήθελα να τον πετύχω» (ενώ ξεκάθαρα τον σημάδεψε και τον πέτυχε), να τον δεχτείς τελικά στην ομάδα σου.

Και δεν ήταν μόνο το γεγονός της εξέλιξης της πλοκής, αλλά και της εξέλιξης των χαρακτήρων. Όλοι οι χαρακτήρες δεν είχαν καμία εξέλιξη, καμία σταθερή ή ρεαλιστική προσωπικότητα και οι αντιδράσεις τους πήγαιναν ανάλογα με το πως βόλευε την πλοκή την κάθε στιγμή. Για τη σειρά, ήταν απόλυτα λογικό η μητέρα, όπου σε όλη τη διάρκεια της σειράς παρουσιάζεται σαν δυναμικός και αποφασιστικός χαρακτήρας, να αφήσει τον γιό της δύο φορές να ακολουθήσει αγνώστους, ενώ προσπαθούν να επιβιώσουν κάτω από άγνωστες συνθήκες. Δεν υπήρξε χαρακτήρας με τον οποίο κατάφερα να δεθώ, ούτε για λίγο στη σειρά, ακόμη και εάν μάθαινα τα backstory του καθένα καθώς εξελισσόταν η ιστορία.

Τώρα έρχεται και το θέμα της εικόνας. Ο σχεδιασμός είναι ιδιαίτερος και ξεχωριστός και γενικά δεν θα έλεγα ότι είναι άσχημος, εάν δεν υπήρχε το θέμα του animation. Η σειρά συνολικά είχε όμορφες εικόνες. Ο ιδιαίτερος σχεδιασμός των χαρακτήρων σε συνδυασμό με τα προσεγμένα και υπέροχα τοπία, έφτιαχναν ένα απολαυστικό αποτέλεσμα για το μάτι και αυτό είναι ίσως το δυνατότερο σημείο της σειράς. Αυτό όμως ισχύει μόνο όσο δεν υπάρχει κίνηση. Όταν όμως πρόκειται να κινηθεί κάποιος χαρακτήρας ή, ακόμη χειρότερα, όταν πρόκειται να κάνει κάποιο αντικείμενο μια συνεχόμενη, σταθερή κίνηση, το animation είναι πολύ κακό. Τα καρέ φαινόντουσαν πολύ σπαστά και η κίνηση δεν ήταν καθόλου ομαλή. Τα πράγματα έφταναν στο χειρότερό τους σημείο όταν η σκηνή είχε έντονο animation. Καταλαβαίνω πως η παραγωγή είναι από το στούντιο Science SARU, όπου έχουν μια παράδοση πάνω στους ιδιαίτερους σχεδιασμούς (Ping Pong the Animation, Heike Monogatari) και προσωπικά μου αρέσει και το εκτιμώ όταν βλέπω κάτι διαφορετικό, όμως εδώ δεν μιλάμε απλώς για ιδιαίτερη αισθητική πάνω στον σχεδιασμό, μιλάμε καθαρά για φτωχή δουλειά.

Στα ίδια επίπεδα βρίσκεται και η μουσική της σειράς. Παρόλο που σε κάποιες σκηνές έγινε προσπάθεια να έχει πρωτότυπο soundtrack με κομμάτια που να ξεχωρίζουν, πολλές φορές ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ιδίως στις δραματικές σκηνές ή τις σκηνές με δράση. Δεν πρόσθεσε τίποτα ιδιαίτερο στη σειρά και πέρασε εντελώς αδιάφορη, εάν όχι και εκνευριστική σε ορισμένα σημεία.

Είναι κρίμα για μια σειρά που είχε μια ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα και 2 ή 3 πρώτα επεισόδια σχετικά καλά, να εξελίσσεται η πλοκή του σε κάτι αδιάφορο και κωμικό. Η άποψη αυτή προέρχεται από εμένα, που μου αρέσουν οι σειρές με δράμα και καταλαβαίνω ότι η κεντρική ιδέα της σειράς δεν είναι η φυσική καταστροφή, αλλά οι άνθρωποι, οι προσωπικές τους ιστορίες και, στην τελική, η αγάπη σου για την χώρα σου, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που μπορεί να περνάει. Το μήνυμα αυτό, όμως, είναι ανύπαρκτο στο 80% της σειράς και δεν μπορεί να το πάρει κάποιος στα σοβαρά όταν οι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι, όταν πεθαίνει κάποιος κανένας τους δεν θρηνεί, όταν από το πουθενά ξεκινά το πιο cringy freestyle rap από τους πρωταγωνιστές, όταν λέγεται η φράση «hasta la vista baby!» τη στιγμή της κορύφωσης μιας συγκινητικής στιγμής, ή όταν ο γιος της οικογένειας, που έχει ξενομανία, πετάει συνεχώς φράσεις στα αγγλικά, ιδίως σε στιγμές όπου θα έπρεπε να είναι συγκλονιστικές, όπως «What the! That is cwazy!»…

Περιμένοντας να δω μια δραματική σειρά επιβίωσης, απογοητεύτηκα πλήρως καθώς, όλοι οι παραπάνω λόγοι δεν μου επέτρεψαν ούτε να την απολαύσω, ούτε να ζήσω κάποια δραματική σκηνή ή καταστάσεις επιβίωσης. Ήταν εντελώς χάσιμο χρόνου.

Θέλετε να δείτε μια σειρά επιβίωσης; Δείτε Attack on Titan. Μπορεί να μην έχει να κάνει με φυσικές καταστροφές και ρεαλιστικές καταστάσεις, όμως σίγουρα έχει έντονη την αίσθηση της επιβίωσης, της καταστροφής και είναι γεμάτη ανατροπές και φαντασία. Επίσης, μια σειρά με έντονο το στοιχείο της αγωνίας της επιβίωσης είναι και το Made in Abyss. Και για όσους θέλουν μια σειρά που να αφορά φυσική καταστροφή, χωρίς στοιχεία μεταφυσικού, χωρίς να την έχω δει προσωπικά, έχοντας ακούσει όμως καλά σχόλια, μπορούν να δοκιμάσουν το Tokyo Magnitude 8.0.

Until next time, keep watching anime!

Δείτε επίσης: